Yatırım fonları, yukarıda da belirtildiği üzere, tüzel kişiliği bulunmayan malvarlıklarıdır. SPKn m.37 yatırım fonlarında inançlı mülkiyet ilkesini kabul etmiştir. Buna göre, yatırım fonlarının sahip olduğu malvarlığı kurucuya aittir. Ancak, kurucu buradaki mülkiyet hakkını, kanun, sözleşme ve ilgili mevzuatça saptanmış ilke ve amaçlar çerçevesinde kullanabilecektir.

Türk pozitif hukukunda inançlı mülkiyet, inançlı işlem ya da inanç akdi şeklinde düzenlenmiş kurumlar SPKn dışında düzenlenmiş bulunmamakla birlikte gerek yargı kararlarından gerekse doktrinden, hukukumuzda inançlı işlem müessesinin incelendiği ve fiilen uygulama alanı bulduğu görülmektedir. (Yasaman, 1980: 188, Öztürk, 1998: 48). Bu çerçevede aşağıda, öncelikle inançlı işlemin ne olduğundan ve buradan hareketle inançlı mülkiyet kurumundan bahsedilecektir.

Öztürk, inançlı işlemlerle ilgili olarak şu tanımı yapmaktadır: “İnançlı işlemler, inananın bir borca teminat teşkil etmek veya idare olunmak üzere malvarlığına dahil bir şey veya hakkı aynı amacı güden olağan hukuki işlemlerden daha güçlü bir hukuki durum yaratmak amacıyla inanılana kazandıran, sonra da tekrar devretme yükümlülüğünü içeren işlemlerdir.” (Öztürk, 1998: 45) İnanan, sözleşmeye konu hakkı, belirli bir amaçla kullanım için devretmekte olup tekrar devretme yükümlülüğü, inananın talebine bağlıdır (Eren, 1998: 207).

Yukarıdaki tanımdan inançlı işlemlerde iç içe geçmiş iki işlemin bulunduğu anlaşılmaktadır. Bunlar, kazandırıcı işlem (hakkın devri-tasarruf işlemi) ve inanç sözleşmesidir (taahhüt işlemi). Bunlardan, birincisi, yani kazandırıcı işlem ile inanılan işlem konusunun mülkiyetini kazanmaktadır. İnanç sözleşmesi ise işbu kazanmanın hukuki nedenini oluşturmakta ve ayrıca taraflar arasındaki hukuki ilişki dolayısıyla doğan hak ve borçlar işbu anlaşma ile belirlenmektedir.

Kaynak: SPK